22 Mar 2016

Bir gülüş, Bir dünya

   En çok neyini seviyorum biliyor musun sevgilim? Gülüşünü... Sen güldüğün zaman, etrafımdaki her şey önemini yitiriyor. Bulanıklaşıyor dünya birdenbire. Seyredalıyorum, kayboluyorum gülüşünde. Benim limanım, sığınağım gülüşün. İçimi ısıtan, huzurla dolduran, beni dünyanın en mutlu insanı yapan gülüşün. Kendimi evimde hissettiğim, özgür olduğum yer.

 
 Suratını asınca sen, cehenneme dönüşüyor dünyam. Sanki biri kalbimi eline alıyor da sıkıyor gibi hissediyorum. Aldığım nefes alev gibi yakıyor içimi. Hele de yanında olmadığım zaman üzgünsen... Lanet okuyorum mesafelere. Sevmediğimiz halde her gün görmek zorundayken bazı insanları neden diyorum, neden sevdiklerimizin her zaman yanında olamıyoruz? O an "Keşke mühendis olsaydım da ışınlanmayı bulsaydım." diyorum kendime. Ben bulamasam da birilerinin bulması gerek artık! 


   Yanında olsam izin vermezdim yüzünü asmana. Kediliğimi konuştururumdum, yapardım bir şirinlik, güldürürdüm seni. He baktım gülmüyorsun o zaman kızardım sana. Bir derdin, sıkıntın varsa tabi durum başka. Sarılırdım sana, okşardım saçlarını. Ah mesafeler...

   O yüzden asma yüzünü be sevdiğim. Dayanamıyorum ben burada. İstanbul zindan gibi geliyor bana. Söz ver bana o gülümsemeni yüzünden hiç eksik etmeyeceğine dair. Neşem kaçıyor benim de sonra. Göremesem de hissediyorum ben gülüşünü. Lütfen izin verme kaybolmasına onun. Hele de ben uzaklardaysam...


   Bugün içimden geçenleri yazmak istedim sizlere. Umarım beğenmişsinizdir. Kendinize çok cici bakın görüşünceye kadar!

5 yorum:

  1. Bugün içinizden güzel şeyler geçiyormuş gerçekten beğendim..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok teşekkür ederim güzel yorumunuz için. :)

      Sil
    2. Rica ederim herzaman takipteyim :)

      Sil
  2. Yazılarınızı takipteyim :) Bana da beklerim :)
    http://beyazbegonvil.blogspot.com.tr/

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok teşekkür ederim :) takipteyim ben de! :)

      Sil